Zonder specifiek onderwerp

En alweer zijn we een week verder. Maart heeft nog één dag te gaan en dan is het eindelijk april. De maand van de lente. Eindelijk door de bloesem en het ontluikende groen weer frisse kleuren in de natuur. En eindelijk weer de voorjaarszon! Hoewel?! Vandaag regent het hoofdzakelijk. Maar als de zon er zo nu en dan doorheen breekt, is'ie ook echt aanwezig!
Ik zie ons in gedachten alweer in de tuin zitten, genietend van de aangename lentezon en de stilte in onze achtertuin. Wij hebben een luxe situatie waarin wij, geheel beschermd tegen wind en straatgeluiden, buiten heerlijk van de zon kunnen genieten. Wat leesvoer en een glaasje erbij. helemaal prima! :)

U leest het al. Het gaat (mentaal) gelukkig weer de goede kant op met de auteur. Verschillende lezers hebben op de vorige blog gereageerd en mij/ons een 'hart onder de riem' gestoken. Die blijken van medeleven doen altijd goed. Namens Marlies en mij hartelijk dank daarvoor :)

Afgelopen dinsdag en donderdag was ik op het ziekenhuis voor m'n regulieren medicatie. Die wordt altijd via een infuus toegediend. Elke keer weer zo'n naald in je aderen. In tegenstelling tot Marlies kan ik gelukkig goed tegen dat geprik. Dat is een bijkomend geluk, want het aanleggen van het infuus verloopt bij mij niet altijd even soepel. Ik heb kennelijk nogal moeilijke aderen en sommige uitermate goedwillende verpleegkundigen hebben regelmatig 3 á 4 pogingen nodig om bij mij een infuus aan te leggen. Er is inmiddels zelfs een verpleegkundige die het helemaal heeft opgegeven: ''Ik prik u niet meer. Met die aders van u kan ik echt niet overweg''.
Soms verlaat ik het ziekenhuis met beide handen zodanig in het verband, alsof beide handen zojuist zijn geamputeerd. En dan zul je altijd zien......ten Voorde moet nodig plassen......... De rits is daarbij nog de eenvoudigste hindernis!

Het hoesten van Marlies is nagenoeg verdwenen. Ze heeft nog wel 'last' van een klein restant van haar verkoudheid, maar dat intensieve en daardoor pijnlijke hoesten is gelukkig verdwenen.
Verder is haar situatie ongewijzigd..... Dat is op zich al een vooruitgang..........:)

Hoe is het met Mark en Jasper.?
Met beiden gaat het uitstekend. Het zijn lieve kerels en zijn nu erg druk met het examen( Mark) en de promotie naar de volgende klas (Jasper). Daarnaast moeten ze hun uitgebreide vriendenkring nog onderhouden, voetballen en vakkenvullen bij de supermarkt. Hoezo druk?

v.l.n.r: Jasper, Jan en Mark

Beste Lezer: Maak er komende week een mooie week van!

Depressief, paasbrunch, wandelen en stand van zaken

Depressief:
Het grote nadeel van 'to be a human beïng' is, dat je weet dat je dood gaat. Ja, ook deze blog begint meteen alweer met een opwekkend onderwerp: Doodgaan! Ook doodgaan hoort bij het leven. We hopen allemaal gezond te blijven tot minstens het getal 100 in zicht komt. Steeds meer Homo Sapiens lukt het ook nog! Maar bij de meesten zal dat helaas niet lukken. En bij die categorie hoor ik ook. Het getal 100, 90, 80 of zelfs 70 zal ik hoogstwaarschijnlijk niet halen. De medische ontwikkelingen in de strijd tegen kanker in het algemeen, waaronder ook de ziekte van Kahler, gaan voorspoedig. Dat is hoopgevend, maar helaas nog geen zekerheid voor de toekomst. Marlies is ervan overtuigd: "Jij gaat zeker nog 20 jaar mee". Marlies is een schat. Ik houd enorm veel van haar. Zonder haar geen ten Voorde zoals jullie mij kennen! Maar ik besef dat haar stellige vertrouwen in mijn toekomst als welgemeende troost bedoeld is. De realiteit kan hard zijn en die hebben wij de afgelopen twee jaren te vaak ervaren. Marlies houdt zich onvoorstelbaar goed staande. Die is mentaal onbreekbaar en heeft kennelijk een onvoorstelbaar incasseringsvermogen met betrekking tot fysieke pijn en mentale ellende. Ik niet! De afgelopen weken kreeg ik het gevoel dat mijn mentale 'gebouw' scheuren begon te vertonen. Ik begon te piekeren over mijn toekomst, ons gezin en de dood. Ik kreeg daardoor een naar gevoel van aanhoudende depressiviteit en zelfs angstgevoelens.
Dat was en is een ontluisterende ervaring. Vóór het ontdekken van mijn aandoening had ik daar nooit last van. Ik voelde mij zowel fysiek als mentaal zo sterk als een beer. Ziek zijn kende ik nauwelijks en mentaal kon ik behoorlijk tegen een stootje. Geen punt bij zowel Karwei als mij!
Maar dat is dus niet meer zo. Ik zat er even doorheen. Op het moment dat ik dit typ gaat het gelukkig alweer een stuk beter. De zon schijnt tenminste en dat doet elk mens goed!

Paasbrunch:
We hebben vandaag met ons gezin heerlijk gebrunched. Dat doen we elk jaar met Pasen en het is altijd weer erg gezellig..... en lekker!
Het was vandaag prachtig weer in Twente en daarom hebben we met ons allen, aangevuld met familie, een mooie wandeling in de omgeving van Vasse gemaakt. Met deze temperatuur hebben we een echte frisse neus gehaald. En daarna gezellig napraten bij de 'Watermolen Bels' met als hoofdthema: 'Genieten' !

Hoofdthema 'genieten'!

Stand van zaken:
Met Marlies gaat het weer langzaam vooruit. Het hoesten wordt geleidelijk minder en ze voelt zich in vergelijking met een week geleden alweer een stuk beter.
Woensdag 9 april gaan we weer naar Groningen voor de gesprekken en onderzoeken voor de 2e ingreep. Die zal begin juni plaatsvinden.

Oh ja, m'n bloeduitslagen waren op belangrijke punten gelukkig goed. Mr. Kahler houdt zich nog steeds stabiel. Alleen de weerstandcijfers waren begin deze week wat aan de lage kant. Ik kon dat meteen merken aan de toename van de rode vlekken op m'n huid (huidschimmels enzo). Maar ook die verdwijnen nu weer gestaag. Dus dat gaat hopelijk weer de goede kant op.

"Nou man, wat zeur je nou over dip en depressiviteit?! Het gaat toch prima?"
Ja, maar zo werkt dat dus niet. Ratio en emotie lopen niet altijd innig hand in hand!
Boven mijn hoofd hangt onafgebroken het zwaard van Damocles. Wie kan mij vertellen hoe sterk het draadje is waaraan dat zwaard hangt.........??

Veel pech

Het was me het weekje wel weer.
In de vorige blog vertelde ik over m'n grieperigheid. De griep kreeg mij gelukkig niet goed te pakken en inmiddels ben ik er overheen. Marlies en Jasper werden ook getroffen. Jasper was er na een dag in bed alweer overheen, maar Marlies kreeg het behoorlijk te pakken. Zij heeft tot vrijdag behoorlijk hoge koorts gehad. En hoesten natuurlijk. Niet zomaar hoesten. Ook uit de tenen!
Griep en hoesten lopen vaak hand in hand en het gaat over het algemeen vanzelf weer over. Een beetje vervelend als je verder goed gezond bent. Maar, dan moet je dus niet, zoals bij Marlies, net zijn geopereerd. Dan is hoesten een pijnlijke aangelegenheid. Het hele operatiegebied is tengevolge van dat hoesten nu weer zodanig geïrriteerd, dat zij het gevoel heeft helemaal weer bij af te zijn.
Nu dát weer. We blijven maar doorsukkelen. Alsof er geen een eind aankomt.
En het weer werkt vandaag, 16/3, ook al niet mee. Om depressief van te worden.

Verder brak een deurkruk voor de zoveelste keer af. Ook fijn als je net de deur hebt dichtgedaan en er op dat moment toevallig niemand aan de andere kant is. Kun je eerst de hele handel demonteren om die deur weer te openen. Aldi-krukken! 't Is dus niet altijd kwaliteit :(

Lekker goedkoop die Aldi.......

Verder probeerde ik een foto te maken van een koolmees die, net als vorig jaar, het nestkastje aan onze garage kennelijk voor het komende broedseizoen weer heeft gehuurd. 'Het' vloog af en aan met nestmateriaal. Prachtig om te zien. Om een mooie scherpe foto te kunnen maken pakte ik m'n driepootstatief en monteerde daarop de fotocamera. Even goed neerzetten. Een beetje bijdraaien om goed zicht te hebben op het nestkastje......Krak! Potverdepotver. Brak een onderdeel van dat statief af. Juist dát onderdeel waarop de camera bevestigd was. Ik kon m'n camera nog net opvangen anders was die ook nog in duigen. Ja hoor! Dat kan er ook nog wel bij.

Tjonge wat een kommer en kwel. Is er dan niets leuks of positiefs om deze blog af te sluiten?!
Nou, eens even nadenken.
Ja, stamppot raapstelen! We eten vanavond stamppot raapstelen. De favoriete stamppot van de ten Voordetjes. Raapstelen zijn er helaas maar kort en juist daarom zijn ze denk ik zo bijzonder. Heeeeerlijk!

Niet zoveel te melden

Niet zoveel te melden:
De afgelopen week was een relatief rustige week. Eigenlijk niet zoveel te melden. Marlies gaat langzaam maar gestaag vooruit. Verschillende plekken van de operatiewonden zijn nog erg gevoelig, maar wij gaan er vanuit dat ook dat beter zal worden. Volgende week begint zij met fysiotherapie (2 x per week). De doelstelling daarvan is om het geopereerde gebied met de getransplanteerde spier weer soepel en goed bewegelijk te maken.

Woensdag 5 maart zijn wij naar de behandelend plastische chirurg (pc) van Marlies in Groningen geweest. Zij was erg tevreden over de situatie en was bijzonder hoopvol gestemd over het vervolg.
"Over een maand voelt u zich alweer een heel ander mens", vertelde zij.
Gezien deze positieve situatie stelde de pc voor om de volgende operatie in de 1e of 2e week van juni te plannen. Dat is mooi, want dan kunnen we, indien deze operatie ook voorspoedig verloopt, met de jongens in de schoolvakantie nog een paar weken weg.

De afgelopen dagen voel ik mij (Jan) een beetje grieperig. Een beetje snotteren, flink hoesten, lamlendig voelen en weinig trek in eten. Maar ziek voel ik mij niet echt. Kijk, zo gaat dat met mij ingeval van griep nou altijd. Het breekt bij mij nooit goed door. Het hoesten vind ik nog het meest irritant. Ik hoest dan alsof ik mij verslikt heb in een binnengevlogen bromvlieg. Vreselijk, wat ga ik dan tekeer zeg! Veel kwaad kan het gelukkig niet (meer) aanrichten, want een navelbreuk heb ik toch al. Omdat ik mij niet fit voel, houd ik het deze keer ook kort.

Dinsdag onderga ik weer een zgn. groot bloedonderzoek. Dan wordt o.a. de status van m'n kahler weer gemeten. Altijd weer spannend.
En de jeukerij? Die is gelukkig bijna weg. Maar de rode vlekken helaas nog niet. Nog even hoofd&schouders gebruiken en enkele schimmeldodende crèmetjes en in het komende voorjaar de zon er regelmatig op. Nou, dat moet toch helpen denk ik..............hoop ik!

'k Geloof dat ik zo meteen maar eens een paar glazen druivensap ga drinken........daar schijnt veel vitamine C in te zitten..........'k heb in de kelder nog een paar heerlijke flessen zien liggen :)

Volgende blog:
Zondag 16 maart a.s. komt er weer een nieuwe blog.

Marlies(vervolg), Dermatoloog en Ziekenhuismoe

Marlies(vervolg):
En? Hoe is het nu met Marlies?
Het gaat op en af. Als Marlies goed op zichzelf past en niet teveel klusjes doet, gaat het redelijk goed. Dan voelt zij dat de operatie heeft geholpen. Ze voelt dan dat de druk op het geopereerde deel van haar borst (linker gedeelte) is afgenomen. Enige vooruitgang dus. Het genezingsproces is nog niet afgerond en de bewegingstherapieën moeten nog starten, maar Marlies ziet toch al een zwak licht in de tunnel. Nu maar hopen dat het licht van een kwalitatief goede spaarlamp is, want die gaan lekker lang mee.

Dermatoloog:
Zoals ik in de vorige blog al aangaf, ben ik dinsdag 25/2 bij de dermatoloog (huidarts dr. Koopman) op bezoek geweest. Een uitermate vriendelijke en amicale kerel. Ik had van m'n apotheek een overzicht van alle smeermiddelen die m'n huisarts de laatste 6 maanden had voorgeschreven, meegenomen. Ik had verwacht dat hij daar nog 1 of meer tubes en potjes aan zou toevoegen, maar dat pakte anders uit.
"Die rode plekken zijn huidschimmels en die zijn hardnekkig. Die krijg je moeilijk onder de knie", begon de huidarts.
"Daar heb ik ze liever ook niet, want dan moet ik daar ook nog krabben", grapte ik .
Hij kon het grapje wel waarderen, maar bedoelde zijn opmerking natuurlijk wel serieus. Het zijn lastige jongens die huidschimmels.
"Ik kan u tabletten voorschrijven, maar ik schat in dat u niet op nog meer medicijnen zit te wachten", vervolgde de arts zijn uitleg. "U bent volgens mij het beste gebaat bij iets waarvoor u niet steeds naar een arts of ziekenhuis moet."........Dat had hij goed ingeschat en vervolgens stelde hij tot mijn verrassing het volgende voor: Head&Shoulders en een zonnebank!
De arts vertelde dat ik mij dagelijks moest douchen met Head&Shoulders. De huid goed insmeren, even laten intrekken en afspoelen. Verder 1 á 2 keer per week een lichte zonnebank-kuur en Klaar is Kees. In Hoofd&Schouders zit een goedje dat goed werkt tegen huidschimmels. Dit in combinatie met het effect van een zonnebank-lichttherapie doet kennelijk wonderen tegen jeukende rode plekken. De jeuk is inderdaad al behoorlijk minder. Nog even blijven douchen voor het beste resultaat.
Nu heb ik verdorie alleen vergeten om een recept voor die zonnebank te vragen. Want die krijg je volgens mij alleen vergoed als je een recept van een arts hebt....

Ziekenhuismoe:
Maandag 24/2 zijn we voor Marlies naar de huisarts geweest,
Dinsdag 25/2 moest ik voor m'n onderhoudsmedicijn naar het ziekenhuis,
Woensdag 26/2 gingen we voor Marlies naar het Martiniziekenhuis in Groningen,
Donderdag 27/2 moest ik alweer naar het ziekenhuis voor wéér een infuus.
En zo gaat dat maar door. De ene week meer dan de andere, maar gemiddeld komen wij 1 á 2 keer per week in het ziekenhuis voor mij of Marlies. Dat gaat nu al ruim 2 jaren zo en die gang naar het ziekenhuis begint ons zo langzamerhand tegen te staan. Het zijn niet de mensen die er werken. Die zijn allervriendelijkst en hebben alle begrip. Nee, het is alleen de gang er naartoe en de tijd dat het allemaal kost. We zijn ziekenhuismoe!
Dit jaar zal daarin (nog) niet veel verandering komen. Marlies moet nog een tweede keer worden geopereerd en voor mij wordt pas omstreeks december 2008 beslist of mijn medicatie (waaronder Velcade) kan worden afgebouwd.
Maar, ondanks alles blijven wij positief gestemd. Want voor zowel Marlies als mij zien wij licht in de lange tunnel. Dát motiveert.

Om van deze moeheid even bij te komen hebben we ons jaarlijkse weekje kamperen langs de Waal alweer besproken. Heeeerlijk :)

Nieuwe blog:
Zondag 9 maart komt er weer een nieuwe blog