KNO-arts, mondhygiëniste en Gumpy

KNO-arts:
Met de pijn op de borst van Marlies gaat het (nog) niet goed. Met haar verstopte neus en kaakholte ook niet. Dat blijft maar verstopt. Marlies loopt de hele dag te snotteren. Aan de glimmende streep over de vloer kun je precies zien waar ze overal naartoe loopt.
Maandag, 27 augustus jl, had Marlies een afspraak met haar KNO-arts. Die liet wederom röntgenfoto's maken en zag daarop dat er toch nog ontstekingsmateriaal in haar kaakholten zat.
"Tja, ik moet die holten toch nog een keertje spoelen", vertelde de KNO-arts. Gisteren, woensdag 29/8, was Marlies daarvoor weer aan de beurt. Ze wist wat er ging gebeuren, met die naald door het neuskraakbeen enzo. Daarom zag ze er behoorlijk tegenop. De omstandigheden bij de behandelpoli deden daarbij ook nog een duit in het zakje. Toen Marlies voor de verdoving de 1e keer de poli binnen liep, leek het alsof ze een slachterij was binnen gelopen. Overal bloed op de grond. Na de spoeling kreeg Marlies een recept voor een antibioticum mee. Maar, toen Marlies op het recept keek, bleek het van een andere patiënt te zijn. Nou ja zeg!
Gelukkig verliep de behandeling bij Marlies 'vlekkeloos'.
Met betrekking tot de vermoedelijke allergische reactie, waarover ik in de vorige blog schreef, vertelde de KNO-arts dat hij sterk twijfelde aan een allergische reactie door dit medicijn. Hopelijk heeft hij gelijk en kan Marlies, wanneer de kaakholte helemaal ontstekingsvrij is, het medicijn weer gaan gebruiken. Dit spul is namelijk tot nu toe het enige dat enigszins helpt.

Mondhygiëniste:
Donderdag 23 augustus jl. werd ik bij de mondhygiëniste verwacht. Ik schaarde dit soort behandelingen altijd in het rijtje van de nagelstudio en de schoonheidsspecialist. Maar dat is, hoewel ik geen ervaring heb met nagelstudio's en schoonheidsspecialisten, toch wel iets anders.
Verschillende vrienden en collega's probeerden mij een beetje bang te maken, door te vertellen dat het een nogal pijnlijke ervaring is.
"Ze schrapen met een scherpe haak onder je tandvlees tot aan de wortelrand!!" , werd er met een serieus gezicht geroepen.
Ja,ja, het zal allemaal wel. Ik ben inmiddels een hoop gewend, dus ik zie of voel het vanzelf.
Nou, jongens en meisjes. Het valt reuze mee hoor. 't Is goed te verdragen. M'n gebitje is nu weer spik en span. Het blijft, tengevolge van mijn enigszins verminderde weerstand, wel een kwetsbaar geheel en daarom moet ik naast de tandenborstel nog een aantal attributen gebruiken om de zaak goed schoon te houden. Daardoor sta ik in plaats van 4 nu ruim 20 minuten m'n ivoor te schrobben.

Gumpy:
De achterdeur zwaait open en daar staan ze opeens. Onze goede vrienden uit Rheden. "Koffie!", roepen ze in koor. Hartstikke leuk, zo'n onverwacht bezoekje.
Kijk, ze hebben Gumpy meegenomen. Gumpy is de jonge aanwinst van onze vrienden. Een alleraardigste en vrolijke viervoeter. Een Parson Russell terriër.
Gewoonlijk zien, uitgezonderd mensen, uitsluitend vliegen en muggen kans om onze woning te betreden. Maar voor deze keer maken we een uitzondering voor Gumpy. "Hij is zindelijk", vertelden onze vrienden. Maar gaandeweg het gesprek vertelden ze dat Gumpy zich die dag in een boekwinkel had vergist. Hij plaste pardoes tegen een boekenstelling. Het avontuur van Gumpy in onze woonkamer was toen snel ten einde. Hij vervolgde daarop zijn verkenningstocht in onze tuin. Gelukkig vond hij dat ook prachtig.

Zeldzaam moment: Marlies met een hond op schoot!

Schatten, een verrassende ontdekking en uitslag MRI en bloedonderzoek

De 'schatten' van de dagbehandeling:

In voorgaande blogs gaf ik verschillende keren aan dat ik regelmatig naar het ziekenhuis moet voor het toedienen van m'n onderhoudsmedicatie en verschillende controles. Daarvoor moet ik dan naar de dagbehandeling van het MST te Enschede. Ik ben er zo langzamerhand 'kind aan huis'. Ik word dan prettig en vakkundig geholpen door één van de verpleegkundigen op deze foto. 't Is daar altijd een gezellige boel en ik vind het dan ook geen straf om er naartoe te moeten. De koffie smaakt goed en de dames zijn altijd goed gehumeurd.

Een verrassende ontdekking:
Trouwe lezers weten dat het onverminderd blijft doorsukkelen met de situatie van Marlies. De pijn rond het operatiegebied op haar borst blijft maar aanhouden. De onderzoeken in de Groningse pijnkliniek hebben daarin geen verbetering gebracht.
Tijdens onze 'survival' op de camping in Assen is Marlies zelfs (in overleg) gestopt met de in Groningen voorgeschreven medicatie. Dat spul pakte helemaal verkeerd uit. De pijn werd erger in plaats van minder. Dan maar weer het daarvóór gebruikte medicijn slikken.
Maar wat gebeurde er? De eerste tablet lag nog op haar tong of ze begon alweer enorm te hoesten en onophoudelijk te snotteren. Wat blijkt nu. Ze is allergisch voor één of meerdere stoffen in dat medicijn!! Potverdorie ook dat nog!. Heeft de KNO-arts voor nop de kaakholten doorgespoeld. Gebruikt Marlies eindelijk een medicijn dat haar iets helpt, is ze er weer allergisch voor. Haar zit toch ook alles tegen.
Nu gebruikt ze helemaal niets meer en gaat zij binnenkort onder behandeling van een acupuncturist(e). Hopelijk heeft Marlies nu eens een keer resultaat. Dat wordt toch een keer tijd!!.
't is alleen te hopen dat het met haar niet zo afloopt als met de cliënt van de acupuncturist in dit filmpje. Klik hier

Uitslag MRI en bloedonderzoek:
Vandaag, 22/8, ben ik weer bij m'n behandelend internist ( Dr. M.R. de Groot, zie foto) geweest. De uitslag van het in juli gedane MRI- en uitgebreide bloedonderzoek kreeg ik te horen. Altijd weer spannend. M'n leven hangt er in principe van af. Is de uitslag goed, dan is er weer opluchting en hoop voor de toekomst. Valt de uitslag tegen, dan krijg ik een mentale dreun en wordt m'n toekomst onzeker. Maar, gelukkig had de arts goed nieuws. De bloedwaarden waren goed en de voor mij belangrijkste waarde, namelijk die van het M-proteïne, was gelijk aan die van de vorige keer. Namelijk 12. 'So far so good' dus! Ook de uitslag van het MRI-onderzoek was goed. Er waren ten opzichte van het vorige onderzoek (januari 2007) geen afwijkingen te zien. Verder vertelde m'n arts dat, zo lang de bloeduitslagen goed blijven en er zich geen bijzonderheden voordoen, ik niet meer frequent bij hem hoef te komen.

"Daarbij hoop ik dan, dat ik u voorlopig niet meer zie", sprak mijn arts hoopvol uit. 't Is een aardige man, maar ik hoop natuurlijk dat z'n wens uitkomt.
Ik houd nu via mijn aanspreekpunt op het MST de 'vinger aan de pols' of beter gezegd 'de peilstok in het bloed'.

Terug van vakantie en leuke anekdote

Terug van vakantie:

De foto hierboven is duidelijk. Marlies is alweer druk in de weer met de vakantiewas. We zijn gisteren (6/8) teruggekomen oet Assen. 't Was ondanks een aantal regendagen best aardig. Zoals ik al vertelde vermaakten Mark en Jasper zich prima. Dat doet Jasper trouwens nog steeds, want die is op de camping achtergebleven. Hij logeert bij een van zijn campingvrienden (en zijn ouders).
Een aantal redenen hebben ons weer naar huis doen rijden. De zomer wil maar niet echt doorzetten en tengevolge van de pijn en lasten van Marlies zijn wij niet in de gelegenheid om regelmatig iets te ondernemen (w.o. fietsen en wandelen). Dan zitten er wel erg veel passieve momenten in zo'n vakantie en dat is niets voor de ten Voordetjes. Lezen is leuk, maar geen 16 uren per dag. Daarbij wilde Mark ook graag naar huis........Nou, die wilde niet zozeer naar huis, maar naar zijn vriendin! Ach, je bent jong en je wilt.....' :)
Tja, dan is het niet zo moeilijk meer om het kampement op te breken.
Jasper was daar niet blij mee. Die wilde blijven. Die maakte de afgelopen weken deel uit van een grote groep campingvrienden en wilde natuurlijk net zo lang blijven als de meesten van die groep (waaronder een campingvriendin!!). Begrijpelijk natuurlijk. Dat probleem hebben we, zoals hierboven vermeld, opgelost en toen was iedereen weer happy.

In de aanloop naar deze vakantie had ik een oprechte verwachting van heerlijk genieten van de rust, niets moeten en lekker lezen. De drie algemene voorwaarden voor een geslaagde vakantie.
Deze drie vakantie-ingrediënten waren in principe ook aanwezig. Er was rust. Ik hoefde niet echt iets. Ja, 's-morgens rond 11.00 uur Mark en Jasper uit hun tent slepen en ze richting douche drijven. Maar verder niets. En lezen? Elke morgen een verse krant en de stapel, speciaal voor de vakantie uitgezochte, boeken in de caravan. Maar, hoe gek het ook klinkt, ik kwam aan deze drie zaken niet helemaal toe.
Ik kon de rust niet vinden. Ik was vooral onrustig in m'n hoofd. Ik had moeite om me duurzaam (langer dan ongeveer een half uur) op iets te concentreren. Dat ontdekte ik al op m'n werk en nu dus ook tijdens deze vakantie. Daardoor kwam ik er niet toe om een boek uit te lezen. Ik begon er telkens aan en na een paar bladzijden lag het alweer gesloten op de plank. Ik denk dat ik zowel bewust als onbewust nog steeds op enigerlei wijze bezig ben met de mentale verwerking van onze situatie. Ik wil er niet altijd aan toegeven en wij willen het er ook niet altijd over hebben, maar kennelijk hakt het er mentaal toch behoorlijk in.

Nu zijn we dus weer thuis en heb ik weer voldoende afleiding. M'n pc, de tuin, enz. Kan ik weer lekker m'n ding doen en daarbij ook nog even genieten van de rest van m'n vakantie. En Marlies helpen natuurlijk, want die heeft nog steeds behoorlijk last van haar borst.

Leuke anekdote:
Tijdens deze vakantie gingen wij rond 23.30 uur op stok. Mark en Jasper waren dan nog lang niet uitgechilled en kropen pas rond 01.00 uur in hun tent. Dat deden ze elke keer keurig, want als ze geen scheet of boer lieten, hoorden we ze vaak niet.
Op een morgen stapte ik omstreeks 09.30 uur uit de caravan de voortent in. Op de campingtafel zag ik het kunstwerk van Mark op de foto hieronder.
Bij gebrek aan een pen en papier heeft'ie z'n verzoek met lucifers toch creatief kenbaar gemaakt.

Echt een ten Voorde hé !.........