All you need is emotion

            
Ik denk dat ik maar eens een mooie brief naar dhr. R. ten B, spreekstalmeester van het prach-ti-ge programma 'All you need is emotion' van RTL 4, ga schrijven.
Ik ben al bijna 28 jaar met m'n lieve Marlies getrouwd en nu is het toch echt hoog tijd dat ik haar ga vertellen hoeveel ik van haar houd.
Dat doe ik natuurlijk niet in de beslotenheid van een romantisch diner of andere knusse gelegenheid. Ben je gek zeg! Dat is verre van 2012. Daar bereik ik toch niemand mee ?
Oké, ik bereik Marlies. Maar dat vind ik natuurlijk niet voldoende. Ik kom pas echt geloofwaardig over als ik daar gans Nederland bij betrek. En dan ga ik natuurlijk niet alleen maar vertellen dat ik heel erg veel van haar houd en dat nog vele jaren hoop te doen. Nee, dat is veel te saai. Daar moet natuurlijk wel iets bijkomen.

Dhr. R ten B

In de microfoon van dhr. R. ten B ga ik dan vertellen dat wij een moeilijke tijd hebben doorgemaakt en diepe dalen hebben gekend. Daardoor heel erg veel met onszelf bezig waren en ........hè gatsie, verder eigenlijk niets. Ja, natuurlijk kan ik uitvoerig vertellen over al onze prachtige en onvergetelijke momenten. Toppers zitten er zelfs tussen. Daar kan ik nog mooie blogs over schrijven :) Maar ik heb geen smeuïge relatie-expedities die anderen in dit programma  allemaal wel vertellen.

Het zou natuurlijk mooi in het plaatje passen als ik Marlies en kijkbuis Nederland zou kunnen vertellen dat ik al jaren een spetterende wip-relatie heb onderhouden met alle buurvrouwen in onze straat...... Nou alle? Enkele bedoel ik. Daarmee zou ik al druk genoeg zijn lijkt mij :):)
En dat ik tevens heb ontdekt dat ik de buurmannen ook wel leuk vind. En dat ik vervolgens ga vertellen dat het regelmatig is voorgekomen dat ik eerst met de buurvrouw, daarna met de buurman en zelfs met allebei tegelijk de beddensprei heb verkreukeld.
En na al deze bekentenissen vertel ik Marlies dat het toch wel een heel gedoe was en er heel erg veel vrijetijd in ging zitten. En tot slot ga ik zeggen dat het nu allemaal voorbij is, dat ik opeens heel erg braaf ben geworden en nu weer helemaal gelukkig ben met alleen Marlies.
Marlies weet natuurlijk van niets, maar ze zal het prachtig vinden. We zitten tenslotte in de show van dhr. R. ten B, dus komt het allemaal (weer) goed.
En dat dus allemaal op de tv ten aanschouwen van heel Nederland. Tjonge, wat zullen onze buren, vrienden en beide families smullen, want die wisten dit allemaal nog niet! Daar durfde ik nooit over te praten, maar op de tv is dat geen probleem.

Tjonge zeg. Stel je voor dat wij ineens in die show verschijnen. "Kijk, daar heb je Jan en Marlies!"
Als dat gebeurt, vertonen de medicijnen die ik nu slik toch behoorlijk ernstige bijwerkingen kan ik u vertellen. "onmiddellijk stoppen met die pillen", zal m'n arts roepen!

Enerzijds heeft die 'All you Need is R ten B-show' wel iets aandoenlijks. Emotie-tv is niet in alle opzichten verwerpelijk. Emotie hoort bij het leven en daar wordt soms mooie televise van gemaakt. Neem bijvoorbeeld het programma 'Spoorloos'. Dat heeft mijns inziens nog een duidelijke hulpfunctie. Het biedt mensen die op zoek zijn naar bloedverwanten vaak een laatste strohalm. Hier geen (gratis) vakantie in het vooruitzicht, maar de dierbare waar iemand al jaren naar op zoek is.
Maar ik snap echt niet hoe mensen erbij komen om hun meest intieme zaken voor een camera op te biechten met als doel om elkaar iets te vertellen. Daar hoeft toch geen camera bij. "Juist niet!,  zou ik zeggen. Dat kan toch anders en, mijns inziens, veel oprechter ?!
Dat je in je relatie tot een ander inzicht bent gekomen en, na een reeks van sexuele of andere escapades, dit ook nog gaat opbiechten en juist met dat laatste aangeeft dat je eigenlijk een grote Janlul bent, gaat een ander toch geen ene moer aan?! Toch??
En dat allemaal onder het motto: 'kijk mij eens een flinke vent zijn'. Met zo iemand wil je daarna toch niet meer op de bank zitten?

Wat wel weer mooi was, was het verhaal van het echtpaar dat tengevolge van een faillissement zowel zakelijk als prive alles was kwijtgeraakt. Daardoor waren zij niet in de gelegenheid om hun in Australië wonende zoon en kleinkinderen te bezoeken. Ook hun zoon was kennelijk financieel niet in staat om naar Nederland te komen. Naar aanleiding van een brief van een goede vriendin nam R ten B hen mee naar Australië. Marlies kwam tisseus tekort :)

En dan hebben we de programma's 'Het spijt me' van dezelfde RTL4  en 'Het familiediner' van de EO nog. Vooral van die twee programma's krijg ik spontaan jeuk aan m'n aambeien en last van migraine. En dat allebei tegelijk. Kun je nagaan! :)               
    
                  

Sneeuwruimer en brem

             
"En? Pap. Wat wil je graag voor je verjaardag? ", vroegen Mark en Jasper kort voor 2 november jl.
"Het mooiste cadeau kunnen jullie mij niet geven. Maar ik vind het al prachtig als jullie en Naomi  met ons gezellig uit gaan eten.", antwoordde ik.
"Ja oké, dat gaan we natuurlijk doen, maar we willen je ook iets geven !"

"Nou", zei ik. "Nu jullie zo aandringen. Jullie mogen me wel een elektrische sneeuwruimer geven. Die dingen zijn nu voor een paar tientjes in de aanbieding bij de Gamma."
En zo werd ik de trotse bezitter van een elektrieke sneeuwruimer. Toch nog een behoorlijk cadeau voor twee arme werk-studerende knapen.
Zo'n ding leek mij een uitkomst. Wij wonen op een hoek. Buiten een relatief mooi uitzicht, betekent dat dat wij veel trottoir hebben. Zeker drie keer zoveel als onze buren. En als je zo'n type als mij bent die z'n straatje graag aan kant heeft, is dat elke keer een behoorlijke veegklus. Vooral 's winters als er sneeuw ligt. Vorig jaar rond deze tijd heb ik behoorlijk wat kilo's sneeuw moeten ruimen om m'n burgerplicht te kunnen nakomen. Oké, m'n jongens assisteerden me regelmatig, dat scheelde.

Omdat de weermannen en -vrouwen een 'helse winter' voorspelden, dacht ik slim te zijn door die sneeuwruimer te vragen. Daarnaast had ik nieuwe winterbanden en anti-slipzolen voor onze schoenen gekocht. Verder zijn wij nog van energieleverancier geswitsched voor een lagere gasprijs. Kortom: wij waren er helemaal klaar voor. Laat die winter maar komen. De Ten Voordetjes kunnen er tegen.

Het resultaat van die voorspelling hoef ik u natuurlijk niet uit te leggen. De ruimer en de anti-slipzolen zitten nog in de verpakking en de winterbanden wachten in onze garage geduldig tot ze aan de beurt zijn. De winter is nog niet voorbij, maar ik vermoed dat het op z'n vroegst winter 2013 zal worden voordat die banden en sneeuwruimer in actie komen.
"Makkelijk hè, die ruimer", riep Mark vandaag nog plagerig.

Brem: 
Vandaag, zondag 15/1, liepen we terug naar huis na een bezoek aan onze beide moeders. We passeerden een tuin waarin een brem stond. Tot m'n verbazing begon die al te bloeien! Volgens wikipedia bloeien die struiken pas in mei/juni!
Het moet toch niet gekker worden! Straks ben ik met het ophangen van het nestkastje nog te laat.
             

Bezoek arts en PLUS Magazine

              
Bezoek arts:
Dinsdag 3 januari 2012 te 10.45 uur stonden we voor een gesprek bij m'n behandelend geneesheer gepland. Diezelfde morgen om 11.30 uur waren we al aan de beurt. Dat was snel deze keer. M'n arts is niet alleen deskundig, maar ook van het type die alle tijd neemt voor z'n patiënten. Dat waardeer ik bijzonder en daarom klaag ik er ook niet over. Maar als het opeens zo snel gaat, valt het natuurlijk op. We konden ons lunchpakket zelfs onaangeroerd weer mee naar huis nemen :)

We moesten bij onze arts zijn om te kijken hoe de 1e 3-weekse revlimidkuur was verlopen. Dat bleek positief uit te pakken. De bloeduitslagen waren goed.  't Hb en andere gehaltes waren, zoals verwacht, iets gedaald. Revlimid is een goed middel tegen kahler, maar tast niet alleen de kahlereiwitten aan. Ook de eiwitten van de andere bloedbestanddelen krijgen het te verduren. Gelukkig concentreert die revlimid zich hoofdzakelijk op de kahlereiwitten, waardoor de overige -witten de kans kregen om ruim binnen de normale waarden te blijven. Niets aan de hand dus.
Overeenkomstig die uitslag voel ik mij uitstekend. Ook niet onbelangrijk.

PLUS Magazine:
Vanmorgen, 7/1, zat er een grote envelop bij de post. Het bleek een op naam geadresseerd aanbod van het 'bejaardenblad' PLUS Magazine te zijn. Hoe komen ze eigenlijk aan mijn naam en adresgegevens?? Maar dat even terzijde.
Ik ken dat blad. M'n schoonmoeder (89 jr) is erop geabonneerd. Zij is gelukkig nog goed gezond, maar gezien haar leeftijd duidelijk bejaard. Dat zij op dat blad is geabonneerd vind ik daarom niet verwonderlijk. Eigenlijk ook wel leuk en....goedkoop. Er staan regelmatig leuke artikelen in, die wij dan gratis kunnen lezen. M'n schoonmoeder betaalt en wij lezen het blad.
Je hoort mij ook niet over m'n schoonmoeder klagen :):)

Toen ik die envelop zag, flitste het door m'n hoofd: "Wat zullen we nou krijgen! Een bejaardenblad?! EN OOK NOG OP MIJN NAAM GEADRESSEERD! Ik hoor kennelijk tot de doelgroep van dat blad ". Ik ben dus ingedeeld bij de ouderen. IK WORD AANGEMERKT ALS BEJAARDE EN DAT WIL IK HELEMAAL NIET!!!".
Gelukkig blijkt het mee te vallen. PLUS slaat op 50-plus. En dat klopt, zoals u linksboven bij mijn profiel ziet. 54 PLUS twee maanden om precies te zijn.

Ik moet natuurlijk niet schrikken of verbaasd zijn, maar juist blij dat ik die envelop heb ontvangen. Die wordt namelijk alleen naar levende personen gestuurd en in mijn geval is dat ook nog een leven met een goede kwaliteit.!!
Zo hoop ik ook nog post over de 65plus-kortingskaart voor het openbaar vervoer, een gemeentelijke taxikaart en m'n AOW, te mogen ontvangen. Heerlijk lijkt me dat!
Het gaat me niet om de korting of de uitkering. Dat ik ervoor in aanmerking kom, vind ik al mooi zat. Want dan ben ik er nog!!