Vakantieblog: dag 7

Is het niet de harde wind die ons uit onze slaap houdt, dan is het wel wat anders. Wat dat betreft hebben we het op deze camping wel getroffen zeg! :(
Vannacht was het kennelijk de beurt aan een onophoudelijk huilend kind. Tjonge, wat kon dat jochie schreeuwen zeg. Er kwam geen eind aan. Opeens was het afgelopen en verkeerden we in de veronderstelling dat het kind eindelijk in slaap was gevallen. Maar niets bleek minder waar en begon het blèren opnieuw.
Ach, we hadden zowel met het kind als met de ouders te doen. Het kind kon er waarschijnlijk niets aan doen en de ouders wisten hoogstwaarschijnlijk ook niet wat ze er mee aan moesten. Wij weten hoe hopeloos zo'n situatie kan zijn. We hebben het met onze jongens ook allemaal meegemaakt.

Maar uiteindelijk was het stil en konden we eindelijk gaan slapen..............dachten wij.
Na ongeveer een uur kwamen Mark en Jasper terug van hun stapavontuur. Wij hoorden hen niet arriveren want we lagen eindelijk heerlijk te slapen. Opeens werd met veel kabaal de deur van de caravan geopend en stond Jasper binnen. "Sorry, 'k kan echt niet ophouden".
Potverdorie! Hebben we al jaren de huilperiode achter de rug, krijgen we dit!!
We hebben vandaag de afspraken over het toiletgebruik aangescherpt en doen straks opnieuw een poging tot een ongestoorde nachtrust.

Verder was het een prima dag hoor! Weer heerlijk gefietst.

Vakantieblog: dag 6

Gisteravond begon het zomaar opeens. De wind stak behoorlijk snel op en nam gestaag in kracht toe. Uiteindelijk zaten er rukwinden bij die onze caravan zelfs deed schudden. En dat bleef dus de hele nacht en dag doorgaan. Het schuim waaide vanmiddag zelfs van m'n cappucino. Het vloog rakelings langs Marlies. Bleef er verdorie gewoon cafè au lait over. Het is nu 19.30 uur en nu pas begint de wind af te nemen.
Hierdoor hebben wij dus slecht geslapen.
Sinds vorig jaar hebben wij zo'n knikarmluifel aan de caravan. I-DE-AAL zo'n ding. Maar bij harde (ruk)winden maakt het apparaat behoorlijke herrie. Een geknap en gekraak van jewelste. Het leek behoorlijk heftig, waardoor ik vannacht regelmatig ging kijken of de luifel er nog wel aan zat. Kennelijk horen die onheilspellende geluiden er allemaal bij, want de luifel gaf verder geen krimp en zit er nog ongewijzigd goed aan. Niks aan de hand dus :) 't Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat :)

Zo, nu eerst een Bavaria ........of zoiets.

Vakantieblog: dag 5

Dit keer een extra korte blog, want ik kom er zojuist achter dat er een live uitzending op tv is van FC-Twente tegen Lissabon.
Ik kijk met één oog naar de tv en zie dat Twente in de eerste minuut al bijna een goal maakt. Dat belooft dus een mooie wedstrijd te worden.

Verder niet zoveel opmerkelijks gedaan vandaag. Echt vakantie dus :)
Nog wel even een stuk hout uit m'n voet laten peuteren door de EHBO-er van dienst van onze camping. Deze EHBO-er was kennelijk met vlag en wimpel voor z'n EHBO-examen geslaagd, want hij deed het erg voorzichtig en zonder pijn te veroorzaken. Pleister erop en klaar was Kees.....of Piet...... geen idee hoe hij heet.
Het bleek een splinter van ruim 5 á 6 mm. Waarschijnlijk een cadeautje van een strandwandeling. 't Ding was er net op tijd uit, want het geheel begon al te ontsteken.

Perez maakt uit een vrije trap bijna een goal. Bijna......nog steeds 0-0 dus. 'k Ga gauw verder kijken.

Vakantieblog: dag 4

Vandaag was het tijd voor actie. Na een bewolkte morgen brak tegen de middag de zon langzaam door en beloofde Grieta Spannenburg via radio 2 dat het voor de rest van de dag droog zou blijven.

We pakten onze fietsen en hebben een prachtige route via de zgn. knooppunten naar Burgh-Haamstede gefietst. Ondanks de tegenwind was het goed te doen. Hoewel......in dit deel van de route moesten we wel even de Mont Ventoux van Schouwen-Duiveland nemen. Een steile duin met een hellingspercentage van 10% ! Het was dus gedeeltelijk ook een wandeltocht :)
En naderhand had ik een rooie kop van jewelste........... zonnebrandcrème vergeten :(
Gelukkig bleek de schade mee te vallen.

Bij een percentage van 10% stap je graag af!

Vakantieblog: dag 3

Gisteren prees ik het weer nog, maar vandaag werden we toch weer getrakteerd op het voor ons vertrouwde beeld van regen en kou. Dat was volgens mij niet conform de weers-voorspellingen.

Vandaag begon het toch al niet zo best.

Denk ik op vakantie te zijn en dus te kunnen uitslapen, staat rond 07.00 uur opeens Jasper aan ons bed.

"Paps. Een meeuw heeft de vuilniszak geplunderd. Alles ligt eruit en dat beest maakt zo'n herrie dat ik er niet van kan slapen!!"

"Ja, mooi is dat zeg!. Ik kan nu van jou niet slapen", antwoordde ik enigszins geagiteerd.

"Ja, daar kan ik ook niets aan doen hoor. Ruim jij het even op, ga ik weer even verder slapen.....", was het ludieke antwoord van Jasper en hup, weg was'ie weer.

Potverdorie, stond ik om 07.00 uur vuilnis te scheppen in plaats van lekker uit te slapen.

Tja, ik had het kunnen weten. Meeuwen zijn leuke beesten, maar iets minder als ze het op je vuilniszak hebben gemunt :(

Vakantieblog: dag 2

Zondag 26 juli 2009:
Vandaag is het onze 2e vakantiedag. Het is wel even wennen. Niet aan de vakantie op zich, maar aan het weer. Het is namelijk comfortabel warm en zonnig. Dat zijn twee elementen die wij doorgaans op onze vakanties missen. Toch wel aangenaam moet ik zeggen.

U denkt nu misschien: vakantie en toch een blog? Heeft die ten Voorde een computer in z'n caravan?

Inderdaad! Ik heb deze keer de laptop van Mark even geleend. Nee, niet voor m'n werk. Dat kan wel drie weken wachten. Maar voor buienradar :) en om een vakantieblog te kunnen bijhouden. Ik heb namelijk het voornemen.. om elke dag een stukkie over onze vakantie te schrijven. Leuke anekdotes en situaties die ik/wij zoal tijdens onze vakantie meemaken. Dat lijkt mij dus leuk en tijdens je vakantie moet je juist dingen doen die je leuk vindt!

Gisteren, zaterdag 25 juli 2009, arriveerden we op onze giga-camping in Zeeland. Het is een qua faciliteiten goed verzorgde camping. Grote plaatsen die voorzien zijn van alle comfort. De 2 in 1 tent voor onze jongens en de viendin van Mark, waar ik enkele blogs terug al over schreef, past er ruim op. Het valt kennelijk niet op dat het stiekum twee tenten zijn, want de campingpolitie hebben we nog niet op bezoek gehad.

Voor rustzoekers is deze camping in ernstige mate ongeschikt! Bijna elk uur van de dag activiteiten die worden ondersteund met muziek en andere herrie. Daarnaast zijn er veel campinggasten die hun stereo-installatie kennelijk niet kunnen missen en dus van huis meenemen. Dat resulteerde erin dat wij meteen al ruimschoots kennis konden maken met de favoriete muziek van onze nachbar. Een jong gezin met een duits paspoort en kennelijk grote fans van K3 (voor hun kleine Heidi und Heinz) en Schlagers voor zichzelf. De meegenomen stereo stond gisteravond zo luid dat het zelfs voor die Kampfpolizei te gortig was. " Of sie die muziek etwas minder laut machen können", sprak der kampfpolizist die Deutsche leute zu. Hè, hè, endlich ruhe.
Vanmorgen deden onze duits sprekende campingasten nog een poging, maar toen heb ik in m'n beste duits hierover ook maar even een aufmerkung gemacht.
Campinggeluiden van welke aard ook, zijn natuurlijk geen probleem. Maar die hinderlijke herrie van radio's en tv's (van de buren) vinden wij vreselijk!

Uit pure frustratie renden ze meteen naar het strand om een enorm diepe kuil te graven.

Verder wel aardige mensen hoor. We delen samen de waterkraan :)

3

Sinds mijn stamceltherapie (SCT) in december 2006 verkeerde ik in de euforie van het constante getal. Het getal 2 om precies te zijn. Dit getal vormde vanaf die SCT een belangrijk ijkpunt in m'n leven. Het betekende dus veel voor mij. Elke twee maanden hoorde ik met enige geruststelling het getal weer noemen. Het getal gaf mij hoop voor de toekomst en elke twee maanden meer vertrouwen in m'n lichaam. Ik was ontzettend blij met dit getal, maar toch vond ik het getal '2' niet perfect. 1 vond ik eigenlijk beter en 0 was het ultieme doel waar ik over droomde.

Ik ben niet de enige die op deze manier met getallen bezig is. Dat doen alle kahlerpatiënten!

Vanaf het moment dat de ziekte kahler wordt vastgesteld, beheersen de getallen je leven. Vooral het getal dat de hoeveelheid M-proteïne aangeeft is van belang. Juist dat moet, in tegenstelling tot die van de overige bloedwaarden, zo laag mogelijk zijn. Liefst nul. Maar dat lukt helaas niet vaak.

Nul wil zeggen: geen meetbare M-proteïne in je bloed en/of urine. Dan is mr. kalher niet meer actief of zelfs verdwenen. Dat is dus het ultieme doel waar elke kahlerpatiënt naarstig naar streeft. Slechts enkele weten dat doel te bereiken en nog minder dat ook zo te houden.

Mij is het tot heden niet gelukt. Lange tijd zat ik op het getal 2, maar vrijdag (17/7) bleek het te zijn gestegen naar 3...... Mijn euforie werd ruw verstoord! :(

Wat betekent dit nu?

Nog niets. Indien het op 3 blijft, is er (nog) niets aan de hand. M'n behandelend internist zal dan nog geen actie ondernemen en het geheel nog even aanzien.
Wanneer dit echter het begin is van een gestage stijging, wordt de situatie anders. Dan zal er worden ingegerepen indien het ergens tussen de 5 en 10 is gestegen. Ik zal dan weer medicijnen moeten gebruiken die mr. kahler zal proberen terug te dringen.
Allemaal nog niet zo erg, mits die medicijnen goed hun werk doen en de bijwerkingen beperkt blijven.

Maar zover is het nu nog niet. Eerst maar even afwachten hoe het zich ontwikkelt. Na het eerstvolgende bloedonderzoek in september weet ik meer................en u ook, want dan zal ik daarover weer een blog schrijven.

En nu eerst met Marlies en onze jongens op vakantie. Heerlijk :)

Slakken

Het regent alweer enkele dagen behoorlijk. De vakantie is in Noord-Nederland vrijdag jl. (4/7) van start gegaan en ik vermoed dan ook dat veel vakantievierende Gröningers, Drenten en Tukkers reikhalzend uitkijken naar wat meer zon.
Toch heeft dit weer ook weer z'n voordelen. Alles wat nu valt, valt tenminste niet na 25/7. Want dan gaan de ten Voordetjes met ons buitenverblijf oftewel de caravan naar Zeeland. Ik moet trouwens nog zien of het weer dan beter is, want wij zijn langdurig geabonneerd op regen, veel wind en onweer tijdens onze vakanties. We zullen het zien :)

Verder is regen natuurlijk onontbeerlijk voor een bloeiende tuin. Ja, zo leert u nog eens wat :)
En nu wij een hovenier in ons gezin hebben, staat onze tuin er altijd piekfijn bij. Maar spelbrekers liggen ook in de tuin constant op de loer. In ons geval was dat een leger slakken. Onze tuin is kennelijk een waar Walhalla voor die glibberige beesten. Ik zie ze nagenoeg alleen als het heeft geregend en ik over het tuinpad loop. Krak!, weer een slak geplet en vast tussen de ribbels van m'n schoen. En die smurrie is nog lastig te verwijderen ook! Getver.
Verder is hun talloze aanwezigheid ook te zien aan de bladeren van onze hosta's.
Een en al gaten (zie foto rechtsonder) Afgelopen week was ik het zat met die hosta-killers en zag ik na een fikse regenbui kans om een behoorlijk aantal slakken van de tuinmuur te plukken. Bij droog weer zie je ze niet, maar na een regenbui gaan ze allemaal op onze tuinmuur zitten.
Normaal gesproken respecteer ik elk leven, uitgezonderd vliegen en muggen. Dus ook die van slakken. Slakken in de tuin vond ik eigenlijk nooit een probleem. Ach, een paar slakken in de tuin. Who cares.
Maar nu begon het dus behoorlijk overbevolkt te raken en dat ging ten koste van onze mooie hosta's. Er zijn natuurlijk grenzen! OOK VOOR SLAKKEN!!

Binnen vijf minuten was de emmer al behoorlijk gevuld. Tijdens het vullen zag ik dat ze meteen actie ondernamen om er weer uit te kruipen. Ik besloot er water bij te doen om ontsnapping te voorkomen. Dat hielp :) Ze stelden het water kennelijk bijzonder op prijs, want ze staakten hun pogingen om uit de emmer te kruipen.
Na een kwartier had ik alle zichtbare slakken verzameld en was de emmer tot de helft gevuld. Er zaten grote jongens tussen die ik bijna met twee handen moest oppakken. Tjonge, die jongens kunnen nog behoorlijk groot worden zeg!...... Zeker als je veel hosta's in de tuin hebt.

Maar wat nu?! Levend in de groenbak vind ik dieronvriendelijk en niet handig. Daar kruipen ze natuurlijk zo weer uit en heb ik ze binnen de korste keren weer op mijn hosta's zitten. Dat was dus geen optie. Bij m'n buren in de tuin leek mij ook niet zo'n goed idee. Met hen heb ik een bijzonder goede relatie en daarbij respecteren die slakken de perceelgrens met mijn buren niet. Daarnaast hebben mijn buren geen hosta's in de tuin en juist slakken vinden die planten een ware delicatesse. Binnen 24 uren zijn alle slakken weer terug.

POTVERDORIE!! Nu ik dit typ kom ik er pas achter waarom m'n buren in het geheel geen last hebben van slakken. DIE ZITTEN ALLEMAAL IN ONZE TUIN VANWEGE DE HOSTA'S!!!

Maar dat nu even terzijde. Ik moest iets met die beesten.
Slakken en zout, dat gaat slecht samen. Ook niet diervriendelijk, maar wel effectief.
Dus, hupsakee. De zoutpot erbij. Even roeren en vervolgens de hele handel even de tijd geven om in het zoute water rond te dobberen. Marineren zal ik maar zeggen. Morgen zien we wel verder.

De volgende dag hoorde ik Mark roepen: "Paps, de slakken zijn uit de emmer gekropen!"
"WAT ZEG JE??! SLAKKEN UIT DE EMMER? DAT KAN NIET", was mijn verbaasde reactie.
En ja hoor. Verschillende escargo's waren uit de emmer gekropen en gleden in de buurt ervan rond. Ze lijken zo kwetsbaar, maar er zitten taaie rakkers tussen!
Tweederde gaf kennelijk de voorkeur aan een zoutarm dieet en was overleden, maar ruim 1/3 had kans gezien om ongezouten de emmer te verlaten.
Ik ben nu eenmaal niet zo'n sentimenteel type en daarbij, als ik A zeg zeg ik ook B. Dus ook deze survivers moesten er na een extra dosis zout aan geloven.

Vandaag 9/7 heeft het ook weer veel geregend. Ik zag een nieuwe generatie slakken alweer over de tuinmuur kruipen. Het waren er duidelijk minder.

Ach, een paar slakken. Who cares :)