Het linkerbeen en moe

Het linkerbeen:
In de vorige blog vertelde ik al dat het röntgenonderzoek geen mogelijke oorzaak van de pijn in mijn linkerbeen heeft opgeleverd. De uitslag van het daarop volgende bloedonderzoek ook niet.
Het gehalte van het zgn. M-proteïne bleek gelijk te zijn aan de uitslag van september jl. Dat is op zich een mooi bericht, want dat geeft aan dat de kahler stabiel en kennelijk onder controle is.
Maar ja, wat is dan wél de oorzaak van de pijnklachten. Voor 10 december a.s. (pas!) sta ik gepland voor een MRI-scan. Deze scan is er primair op gericht om te zien of een nieuwe tumor op of in de omgeving van mijn heiligbeen de oorzaak is.

Deze week las Marlies het bejaardenblad PLUS. Een leuk tijdschrift met interessante artikelen. Opeens kwam zij het onderstaande artikel tegen. De klachten die deze vrouw beschrijft komen exact overeen met die van mij! Het is dus goed mogelijk dat mijn pijnklachten worden veroorzaakt door een steriel ontstekingsproces van het sacro-iliacale gewricht.
Dinsdag 20/11 moet ik weer voor mijn 14-daagse onderhoudsmedicijn naar het hospitaal en zal ik het artikel met mijn contactpersoon bespreken. Toch maar even onderzoeken lijkt mij.
Komt het misschien toch nog goed :)


Moe:
Nog slechts anderhalve maand en dan zit 2007 er alweer op. Dan is het ook alweer bijna twee jaren geleden dat de pijnklachten en daarmee alle slechtnieuwsgesprekken, gevoelens van onzekerheid en verdriet, ziekenhuisbezoeken en intensieve behandelingen begonnen. In de afgelopen twee jaren ging er bijna geen week voorbij waarin er GEEN bezoek aan een arts gebracht hoefde te worden. Of wij gingen voor mij of voor Marlies naar het ziekenhuis. En het eind van dit alles is nog niet in zicht. Ik sleep met m'n linkerbeen en Marlies moet nog een zwaar traject van ingrijpende operaties afleggen. Er lijkt geen eind aan te komen.
Wij zijn moe en hebben behoefte aan rust op dit vlak.
Een situatie waarin er stabiliteit is in onze gezondheidssituatie, zonder symptomen van mogelijke nieuwe mankementen en hopelijk een lange periode zonder alsmaar die pijn.

Ik zal vanavond m'n schoen maar eens zetten met daarin een briefje en een grote winterpeen. Misschien dat Sinterklaas er iets mee kan :)

Het gesprek met de internist

Vanmiddag, 9/11, ben ik samen met Marlies naar m'n internist geweest voor de uitslag van het röntgen-onderzoek. Gelukkig, op de foto's waren geen afwijkingen of andere zorgwekkende zaken te zien. Dat zegt echter nog niet alles, want in mijn situatie is zo'n röntgen-onderzoek slechts een oppervlakkige verkenning. De oorzaak van de pijnklachten kan dieper zitten. Maar desalniettemin was deze uitslag goed nieuws.
Om toch te kunnen vaststellen of er kahlercellen actief zijn, wordt mijn bloed onderzocht op de hoeveelheid zgn. M-proteïnen. Die uitslag krijg ik volgende week woensdag of donderdag.
Indien dat ook geen aanwijzingen naar de oorzaak van de pijnklachten oplevert.....en dat hoop ik natuurlijk, tja, dan doen we voorlopig even niets. Dan is het even afwachten hoe de klachten zich ontwikkelen. Indien die ontwikkelingen daarvoor aanleiding geven, zal een MRI-onderzoek volgen.
Dat onderzoek moet dan definitief uitsluitsel geven of mister kahler opnieuw mijn been kwelt.
Mijn internist maakt zich voor alsnog geen zorgen. Hij vermoedt dat kahler niet de oorzaak is.

Uiteindelijk kan het nog uitkomen op NZGD................................Niet Zeuren, Gewoon Doorlopen!

Abraham en z'n linkerbeen

Abraham:

Vrijdag 2 november jl. was het zover. De mijlpaal van 50 jaar. Dat heb ik toch maar mooi gehaald.
Dit klinkt alsof ik het somber inzag het afgelopen jaar en bang was om dit niet te halen, maar zo dramatisch was het gelukkig niet. Niet meer in ieder geval. Toch is er een moment geweest dat ik het even niet zag zitten en het gevoel had dat het einde nabij was. Dat moment staat mij nog helder voor de geest. En dat moment was op vrijdag 24 februari omstreeks 10.00 uur toen de neuroloog mij de uitslag van het MRI-onderzoek vertelde. Hij zei tegen mij: "Ik heb slecht nieuws voor u. U hebt een grote tumor op uw heiligbeen en ik maak mij ernstige zorgen over uw gezondheid". (letterlijke tekst). Ik was zonder Marlies naar het ziekenhuis gegaan om deze uitslag te horen. Ik verkeerde in de naïeve veronderstelling dat het niets ernstigs kon zijn. Ik voelde mij buiten de pijnklachten beresterk en onaantastbaar voor welke ziekte dan ook.
Nou beste lezers, na deze mededeling was dit gevoel in één klap voorbij.
Je hoort wel eens de uitdrukking ' een klap voor je kop krijgen' , ' de grond zakt onder je voeten vandaan' en 'het wordt zwart voor je ogen'. Dit alles heb ik op dat moment tegelijk ervaren.
Ik viel bijna van m'n stoel. De neuroloog drukte zijn zorgen volgens mij nog voorzichtig uit. Ik vermoed dat hij, gezien de grootte van de tumor, bedoelde, dat ik er aan zou overlijden. Maar, zoals jullie zien. Ik typ nog steeds, dus ik besta :)
Na het gesprek met deze neuroloog strompelde ik naar m'n fiets om het thuis aan Marlies te gaan vertellen. Dat was m'n zwaarste slechtnieuwsgesprek tot nu toe. Slecht nieuws voor Marlies, maar ook voor mij natuurlijk. Dubbel op! We wisten toen nog niet dat er dat jaar nog meer slechtnieuwsgesprekken zouden volgen.

Maar ondanks alle tegenspoed was er afgelopen vrijdag gelukkig ook ruimte voor een bescheiden feestje. 50 jaar! Tjonge. Nu val ik in de doelgroep van het programma MAX, het blad 50plus en de griepprik-kandidaten. Nou, dan hoor je er echt bij! :)
Ik kijk terug op een leuke verjaardag. Mijn familie plaatste donderdagavond een echte Abraham in de tuin en op de dag zelf stroomden de felicitaties in uiteenlopende vormen binnen. Hartstikke leuk en hartstikke bedankt :)

Dit had de neuroloog niet gedacht :)

Z'n linkerbeen:
M'n linkerbeen doet pijn. Niet constant, maar vooral 's- ochtends bij het opstaan. Dan voel ik een intense pijn die overeen komt met hevige spierpijn. Daarnaast voel ik intense zenuwtintelingen in dat been. Zenuwtintelingen voel ik al geruime tijd, maar niet zo hevig als de afgelopen weken.
Na het opstaan probeer ik enkele meters te lopen en dan verdwijnt die pijn geleidelijk. Na nog een paar meters is de pijn zodanig verdwenen , dat ik min of meer normaal kan lopen. Erg vreemd en behoorlijk lastig. Dat vond mijn contactpersoon op het ziekenhuis ook en daarom zijn er van mijn linkerbeentje en de heupomgeving röntgenfoto's gemaakt.
Vrijdag 9 november bezoek ik in verband hiermee mijn behandelend internist en hoor ik of er iets bijzonders op de foto's is te zien. Natuurlijk maak ik mij zorgen, want deze klachten komen enigszins overeen met de symptomen waarmee alle ellende is begonnen..... Erg spannend dus.
Verder voel ik mij goed en is de darmfunctie volledig hersteld. Gelukkig maar.........Kan ik deze blog toch nog positief afsluiten.