KNO-arts, dip en Kermit

KNO-arts:
Maandag 21 mei had ik een nieuwe blog willen plaatsen, maar die dag werd Marlies tot onze verrassing en schrik bij de KNO-arts verwacht. Het schrijven van een nieuwe blog schoot er toen even bij in.
Ja maar, in een van de vorige blogs gaf je toch al aan dat een bezoek aan een KNO-arts aanstaande was.?
Ja, dat klopt. Maar de snelle doorverwijzing verraste ons.

Maandag ging Marlies naar onze huisarts om het probleem van haar aanhoudende verkoudheid en hoesten nogmaals met hem te bespreken. "Nu is de KNO-arts aan de beurt", zei onze huisarts zoals verwacht. "Ik zal alvast röntgenfoto's van je hoofd laten maken en vervolgens kun je, indien nodig, een afspraak maken met een KNO-arts", vertelde hij verder.
Zo gezegd, zo gedaan. Marlies hoefde geen afspraak te maken bij de afdeling röntgen, maar kon meteen komen. Na de fotosessie moest Marlies vervolgens even op de gang wachten. Een fotodokter bekeek onderwijl het resultaat en verwees haar meteen door naar de KNO-arts. Hij had al een afspraak voor haar gemaakt en wel per direct.....!
Jullie begrijpen dat Marlies daarvan schrok. Zo'n spoed doorverwijzing had zij niet verwacht. Marlies belde mij enigszins bezorgd op. Ik ben toen onmiddellijk naar het ziekenhuis gegaan om haar bij het bezoek aan de KNO-arts bij te staan.
Wij werden ontvangen door een aller aardigste en joviale arts, Dr. Schipper, leuke man !
Hij bekeek de röntgenfoto's en tuurde met allerlei lampjes en stangetjes in de keel, neus en oren van Marlies. Hij hield zich keurig aan de volgorde: K.N.O.
" Oh, ik zie het al. Daar zit veel rommel in. Uw neus- en keelholten zijn behoorlijk gevuld met ontstekingsmateriaal. Ik moet die holten schoonspoelen", vertelde de arts. Verder trof hij geen verontrustende zaken aan. Pffff, dat was zowel voor Marlies als mij een behoorlijke opluchting. In zo'n snelle doorverwijzingssituatie ben je natuurlijk bang voor ernstiger zaken.

Vandaag, donderdag 24 mei, werd Marlies voor de doorspoelbehandeling op de spoelkamer van de KNO-arts verwacht. Hierboven zie je Dr. Schipper bezig met de voorbereidingen van de spoelbehandeling. Hier worden watjes, gedrenkt in verdovingsvloeistof, in de neus van Marlies gebracht. Vervolgens moest zij 10 minuten in de wachtkamer wachten om de verdoving te laten inwerken. Terug in de behandelstoel werd met een dunne naald door haar neuskraakbeen geprikt om bij de holten te kunnen komen. Vervolgens werden de holten met een warme vloeistof schoongespoeld. De spoeloperatie duurde nog geen twee minuten. Pijn? Nauwelijks! Wel een naar krakend geluid van dat prikken door het neuskraakbeen.
Over drie weken moeten de holten helemaal ontstekingsvrij zijn en moet ook de verkoudheid en het hoesten zijn gestopt. We wachten af.

Dip:
"Jan jongen, Hoe staat het met je dip? Gaat het alweer een beetje."
Deze vraag heb ik de laatste weken in verschillende variaties gehoord en beantwoord. Ik waardeerde deze belangstelling en het heeft me ook goed gedaan. De dip cq lichte depressie is gelukkig sterk gereduceerd. Natuurlijk zijn er nog momenten waarin ik, maar ook Marlies, minder vrolijk en opgewekt de wereld inkijken. Net als ieder ander hebben ook wij van die momenten en in verband met onze situatie komt dat dan iets vaker voor. We zijn gelukkig in staat om dit goed te hanteren en we worden er in ons functioneren niet door belemmerd.
Daarentegen zijn de momenten van 'genieten van het leven', gelukkig in de meerderheid.
Zo ook dit Pinksterweekeinde. Morgen eerst een feestje in Appingedam. Onze caravan parkeren wij naast de feesttent en de dagen erna op familiebezoek, waarbij wij vanzelfsprekend ook de Groningse horeca uitgebreid gaan beoordelen op de kwaliteit van spijs en drank. Proost!

Kermit:

Kijk eens wie daar opeens zit!.....KERMIT....onze verloren gewaande kikker. Enkele weken geleden heb ik onze vijver opnieuw ingericht. Het was bijna helemaal dichtgegroeid met allerlei algen. 'k Heb toen alles eruit gemieterd en schoongemaakt, maar de kikker trof ik niet aan. De weken erna liet hij/zij zich ook niet zien. Tot dinsdagavond 22 mei. Opeens zat'ie weer aan de rand van de border. Kermit zat mooi dicht bij de tuinlamp zodat ik net licht genoeg had voor een foto. Toch leuk zo'n kikker.
Marlies wilde hem nog een kus geven, in de hoop een gezonde prins aan te treffen. Maar dat lukte gelukkig niet, want Kermit sprong op tijd de vijver in :)

Pien an de bot'n, röntgen Marlies en doofheid

Pien an de bot'n:
De laatste weken of misschien al wel maanden heb ik (Jan) last van pijnlijke heupgewrichten. Op zich is dat niet zo nieuw, want na de bestralingen van het sacrum (de grote ruggenwervel boven het staartbotje) is de flexibiliteit en beweegbaarheid van mijn heupen afgenomen. Daar manifesteert zich een bepaalde stijfheid en een gevoel van spierpijn, alsof het lijkt dat ik dagelijks ongeoefend 10 kilometer heb gelopen. Met name het in beweging komen geeft dan wat problemen. Na enkele meters te hebben gelopen, gaat het wel weer en na nog een paar meter loop ik weer als vanouds. Zo was de situatie tot enkele weken geleden. Daarna waren de heupen niet alleen stijf, maar werd het bukken en lopen behoorlijk pijnlijk. Vooral de linkerheup deed behoorlijk veel pijn. Ik ging er van hinkepinken.... Linker-pinken dus :)
Omdat ik vermoedde dat de op die plek bestraalde tumor weer ging opspelen, heb ik mijn contactpersoon op het ziekenhuis daarover verteld. Dat is een kordate tante en die besloot meteen tot een röntgenonderzoek. Gisteren kreeg ik de uitslag. Gelukkig geen aanwijzingen van een opspelende tumor of andere oorzaken die met kahler hebben te maken. Gewoon slijtage, waarbij de linkerheup kennelijk harder slijt dan de rechterheup. 'Gewoon slijtage' zegt de fotodokter!
Het zal ongetwijfeld slijtage zijn. Maar dat is natuurlijk bij iedereen het geval. Na verloop van jaren slijt het hele menselijke chassis, maar daar krijg je onder normale omstandigheden rond je vijftigste geen pijnklachten van. Ik ga ervan uit dat het verband houdt met de bestralingen en dat ook de omgeving van mijn heupen behoorlijk door die tumor is aangetast. Over enkele weken ga ik op visite bij mijn behandelend arts en dan zal ik het heupprobleem nogmaals met hem doornemen. Ik zal dan m'n beste beentje voorzetten om het pijnprobleem via of samen met hem op te lossen.

Röntgen Marlies:
Zoals in voorgaande blogs al is beschreven, heeft Marlies al enkele maanden last van hoesten en verkoudheid. Daarvan al maanden last hebben is natuurlijk niet goed. Zowel Marlies als haar huisarts beginnen zich nu zorgen te maken. Daarom is vorige week besloten tot een röntgenonderzoek van de longen. Maandag jl. kreeg Marlies daarvan de uitslag. Gelukkig, geen bijzonderheden. De longen zagen er goed uit.
Dus, daar zit hoogstwaarschijnlijk niet de oorzaak. Maar waar dan wel? Nou, dat gaat zij maandag a.s. bespreken met haar huisarts. Die gaf tijdens het laatste consult al aan, dat hij haar zal doorverwijzen naar een KNO-arts. Wordt vervolgd.

Doofheid:
"wat zegt u? "...DOOFHEID!
Marlies hoest dus veel en is verkouden. Tengevolge van die verkoudheid moet zij vaak haar neus snuiten. Dat gaat soms met donder en geweld. Zij weet het: met snuiten moet je oppassen, want je bouwt een ongezond hoge druk op in je hoofd. Maar ja, zij wil die rommel natuurlijk kwijt. En ja hoor! Ongeveer anderhalve week geleden, tijdens een fikse snuitsessie, voelde zij iets knappen in haar rechteroor. Hupsakee, het oor zat ineens dicht en was de doofheid ingetreden. Wat Marlies ook probeerde, er veranderde niets. Potverdorie ook dát nog!
Dit duurde tot enkele dagen geleden. Heel geleidelijk normaliseerde het oor zich weer.
Maar vandaag snoot ze nog eens en zat hetzelfde oor wéér dicht........... Ik had haar nog zo gewaarschuwd. Maar dat was kennelijk tegen dovemansoren gericht :(

Vuurwerkramp en.......Moederdag

Vuurwerkramp:
Vandaag, zondag 13 mei 2007, was het precies 7 jaren geleden dat de vuurwerkramp zich in Enschede voltrok. Ongetwijfeld herinnert iedereen zich dat nog goed. Velen nog in detail of, zoals vaak wordt gezegd "als de dag van gisteren".
Wij ook. Daarom willen wij er in deze blog even bij stilstaan.

Wij wonen hemelsbreed ongeveer 600 á 700 meter van de 'plaats delict' en hebben de ramp in alle hevigheid meegemaakt. Bijna alle ruiten waren vernield, verschillende plafonds hadden het begeven en meerdere raam- en deurenkozijnen waren ontzet. Tevens had ons huis tengevolge van ingeslagen betonbrokken behoorlijke schade aan de gevel en het dak opgelopen. Op de foto's is het brok beton te zien dat vanaf de Tollenstraat met enorme kracht door de lucht werd geslingerd en dwars door onze garagedeur vloog. Een garage met deuren van ouderwetse kwaliteit. Deuren van 2,5 cm dikke houten planken! Er vlogen zelfs brokstukken dwars door het buitenblad van de gevel. De reparatieplek is op de foto nog goed te zien. Gelukkig beperkte de rampspoed zich tot materiële schade. Maar, het had weinig gescheeld of het was daarbij niet gebleven. Ik (Jan) en Jasper hebben puur geluk gehad.

Hoe is het namelijk gegaan:
Het was zaterdag en prachtig weer. De zon scheen volop. Marlies was met Mark naar een voetbaltoernooi en ik was samen met kameraad Hans bezig met het storten van de fundering van onze uitbouw. Het karwei was net afgerond toen wij opeens het geluid van gillende vuurpijlen en ander vuurwerk hoorden. In de lucht waar de vuurpijlen opstegen konden we zien dat het ergens in de omgeving van de Roomweg moest zijn. Ik maakte nog een grapje.
" Kijk Hans, een of andere malloot heeft kennelijk met een peuk op z'n lip zijn voorraad illegaal vuurwerk gecontroleerd". Nou 't spul werkt nog goed, ha ha,ha". " Dat had hij beter vanavond kunnen doen, want dan zie je er tenminste nog wat van", antwoordde Hans.
We waren druk en schonken er verder niet zoveel aandacht aan. Maar gaandeweg waren het niet alleen vuurpijlen, maar klonken er ook behoorlijk harde knallen. Dat ging na verloop van korte tijd zo hard, dat ramen begonnen te trillen. " Nou, dat gaat behoorlijk tekeer zeg! Het moet niet gekker worden. Straks knallen m'n ramen er nog uit". riep ik tegen Hans, die druk doende was om z'n gereedschap in zijn auto te laden. Toen Hans daarmee klaar was, stapte hij in z'n auto, wenste mij veel kijkplezier en vertrok richting Haaksbergen. Het vuurwerk en de knallen namen gestaag toe. Opeens hoorde ik van alle kanten het geluid van sirenes. " Toch een serieuze zaak", dacht ik nog.
Jasper(8 jr) was niet meegegaan naar het voetbaltoernooi en was bij mij thuis gebleven. Hij had de sirenes ook gehoord en vroeg aan mij toestemming om naar de brandweerauto's te mogen kijken. Omdat ik vermoedde dat de brand ergens op het Roombeek moest zijn, verwachtte ik dat de brandweerauto's via de Deurningerstraat zouden aanrijden. Ik gaf Jasper toestemming om op de kruising van de Deurningerstraat-Roomweg-Walhofstraat te gaan kijken. Dan kon hij op veilige afstand de auto's voorbij zien komen. Ik zag dat Jasper vervolgens snel wegliep. Ik was bezig met het aanvegen van het tuinpad naar onze achteringang en wilde die klus even afmaken. Kort daarop klonken er een paar fikse knallen. Daar schrok ik behoorlijk van. "Het wordt steeds gekker met dat vuurwerk", dacht ik bezorgd.
Onmiddellijk daarop was het zover. Er klonk een ongelooflijk harde knal. De knal veroorzaakte een enorme drukgolf. Het voelde alsof ik iets werd opgetild, onmiddellijk gevolgd door een onwerkelijke stilte. Daarna zag ik een intens zwarte wolk uit de richting van het Roombeek in mijn richting komen. Tevens hoorde ik overal de inslag van wat later brokken beton bleken te zijn. Links en rechts vlogen die brokken mij letterlijk om de oren. Opeens voelde ik een stekende pijn vlak boven m'n linkeroog. Naderhand bleek, dat ik was geraakt door een klein stukje beton dat een flink bloedend gaatje in m'n wenkbrauw had veroorzaakt. Het was een tafereel dat zich binnen enkele minuten afspeelde.
Opeens flitste Jasper door m'n hoofd. " SHIT, JASPER!! Ik heb'em toestemming gegeven om naar de Deurningerstraat te gaan. POTVERDORIE JASPER!!!!!!". Ik schrok me werkelijk te pletter en bedacht me geen moment. Ik liet alles vallen en rende als een speer richting Deurningerstraat. Na enkele meters dacht ik opeens: "Ik heb niets op m'n hoofd". Met al dat rondvliegende puin leek me dat niet handig. Ik herinnerde mij een fietshelm in de schuur. "Beter iets dan niets", dacht ik en rende snel terug. Uitgerust met die fietshelm , je bedenkt de gekste dingen in zo'n situatie, rende ik weer richting Deurningerstraat. Onderweg leek het wel een rampenfilm. Mensen in volledige paniek. Sommigen gewond door rondvliegend puin. Huizen beschadigd door grote stukken beton en zelfs de supermarkt Nieuwe Weme, gevestigd op de genoemde kruising, stond in lichterlaaie. Mijn angst dat Jasper iets ernstigs was overkomen, nam per seconde toe. Ook begon het bij mij door te dringen dat er iets behoorlijk mis was. Ik had nog geen notie van de vuurwerkramp. Ik en vele anderen wisten niet eens dat aan de Tollenstraat een vuurwerkfabriek was gevestigd!
Iedereen die ik al rennend richting Deurningerstraat tegen kwam, vroeg ik of zij Jasper hadden gezien. Maar niemand hoorde mijn vraag. Iedereen was uitsluitend met zichzelf bezig. Het was inmiddels behoorlijk donker geworden van de intens zwarte rook. Op de kruising aangekomen zocht ik naar Jasper en bereidde mij alvast voor op het ergste. Maar Jasper trof ik daar niet aan. Wel politiecollega Gort, die daar zwaar gehavend het verkeer probeerde te regelen. Opeens besefte ik dat er nu niemand bij ons thuis was en dat Jasper, wanneer hij in paniek thuis zou komen, niemand aan zou treffen. "Verdikkeme, dat kan natuurlijk ook nog!", dacht ik. " De kans is natuurlijk groot dat Jasper in paniek naar huis is gerend". Onmiddellijk rende ik weer terug. Toen ik ons huis dicht was genaderd zag ik mijn achterbuurman Johan in de deuropening van zijn huis verschijnen. Met een paniekerige stem vroeg ik hem:"Johan, heb je Jasper gezien?". "Ja, hier is'ie" riep Johan terug. En op dat moment verscheen ook Jasper in de deuropening. Ik zag dat hem niets mankeerde. Nou, mensen. Ik stond strak van de spanning en angst om Jasper. Toen ik hem daar ongeschonden zag staan, was dat een positieve anti-climax voor mijn emoties en begon ik spontaan te janken van geluk. Gelukkig, hem mankeert gelukkig niets. Hoe is het mogelijk! Maar Jasper zag mij en mijn gezicht. Mijn gezicht zat tengevolge van dat wondje behoorlijk onder het bloed. Tja, de aanblik van een bloedende vader en alle hectiek van die ramp, daar schrikken jongetjes van 8 behoorlijk van. Stonden wij daar allebei te janken. Jankend van geluk en opluchting.

Toen Jasper naar die brandweerauto's wilde gaan kijken, begon het steeds harder te knallen. Daar werd hij (gelukkig) bang van en besloot samen met een vriendje in de schuur van mijn achterbuurman te schuilen. Toen na de definitieve harde knal de betonbrokken rondvlogen, kwam een groot stuk, van ongeveer 50x50 cm, op het dak van die schuur terecht. Dit stuk knalde dwars door het dak en kwam vlak naast Jasper op de werkbank in die schuur terecht. Nou, daar kan geen horrorfilm tegen op kan ik jullie verzekeren. Tjonge, wat is die jongen toen geschrokken zeg. En wat hebben we allebei geluk gehad.
Als je na zo'n ramp binnen je gezin of familie geen letsel hebt opgelopen, heb je geluk gehad en is al het andere natuurlijk minder belangrijk. Wij waren goed verzekerd en alle schade is uitstekend gerepareerd. Ook hebben wij er gelukkig geen psychische schade en/of trauma's van overgehouden.
Wij hebben het inmiddels bewezen: De ten Voordetjes kunnen tegen een stootje!

En het was vandaag natuurlijk Moederdag!

Aanhoudende dip en geen vakantie

'Aanhoudende dip en geen vakantie:
Deze titel is duidelijk geen opwekkend begin van deze nieuwe blog. Het prachtige weer van de afgelopen dagen heeft de teneur van de vorige blog niet kunnen doorbreken. De teneur is dus 'mineur'. Een rare gewaarwording. Zeker voor mij (Jan), want dippen en depressies ken(de) ik eigenlijk niet. Natuurlijk had ik, net als ieder ander, wel eens een minder vrolijke dag. Soms gaan dingen of zaken gewoon niet zoals je verwacht. Dat hoort bij het leven. Maar een nu al weken durende vorm van neerslachtigheid of zelfs lichte depressie, is nieuw voor mij. Tijdens het vorige weekeinde was het zelfs zo hevig dat ik mij volledig geblokkeerd voelde. Het kwam opeens vanuit een latente aanwezigheid opzetten. Ik ben zelfs niet naar m'n werk geweest. Het heeft alles te maken met het verhaal in de vorige blog 'Het is niet altijd zoals het lijkt'.
De dip is nog niet verdwenen, maar redelijk beheersbaar. Daarom ben ik vandaag (7/5) weer naar m'n werk gegaan. Gewoon weer lekker meedoen!

Marlies:
Marlies hoest nog steeds en is daarbij ook nog verkouden geworden. Het gaat maar niet over. Daarom is zij vandaag wéér naar onze huisarts geweest. Die schreef nu een neusspray en een anti-allergiemedicijn voor. Tevens worden er morgenvroeg longfoto's gemaakt. Volgende week hoort zij daarover de uitslag.

Geen vakantie:
Kijk even naar buiten en je weet meteen de reden waarom wij niet op vakantie zijn gegaan. Regen, wind en kou. Prachtig weer voor flora en fauna, maar duidelijk geen kampeerweer. De ten Voordetjes hebben ook weer eens een vakantie gepland hoor! Ben ik al depressief, begint het aan het begin van deze geplande vakantie ook nog eens te regenen..... Potv.....*&^%$%#%^:(:(:(.
In verband met onze situatie konden wij vorig jaar niet naar onze (ook geplande )vakantie bestemming in Zuid-Frankrijk. Geen nood. Nederland heeft ook prachtige campings. In overleg met de jongens besloten we naar camping 'De Witterzomer' in Assen te gaan. Prachtige camping met veel jeugd in de leeftijd van Mark en Jasper. Prachtig........behalve het weer. Regen, regen en nog eens regen. Alleen 's-nachts was het droog. Verschillende kampeerders zijn tijdens het zwemmen naar de toiletgebouwen en de campingwinkel verdronken. De zwemafstand tussen de tent en het toilet bleek voor hen te groot. Enkelen zijn zelfs van de honger omgekomen. Die konden niet zwemmen. Echt vreselijk.
Na anderhalve week werd het opeens een dag droog. We hebben toen rap onze spullen ingepakt en zijn toen snel naar huis gevaren.

Dit jaar viel de laatste bui op 22 maart jl. Dat is 6 weken geleden. En juist op het moment dat wij onze caravan voor onze deur parkeren, komt Erwin Krol vertellen dat het is afgelopen met de pret! Volgens mij hebben de weergoden via Google Earth een webcam op ons huis gericht. Als daar een caravan verschijnt, is dat hét sein om de regenknop in te drukken.
Tja, niets aan te doen. Zondag 3 juni doen we nog een poging. Dan parkeren we onze caravan bij mijn zus en zwager in Enschede. Want als die op vakantie gaan, is het AL-TIJD mooi weer!

Dit nu dus even niet. Hopelijk hebben we in de week van 3 juni meer geluk.